سعید شهروز

وقتشه از عشق تو دل بکنم مثل تو که رو دلت پا میزاری
آهای گلابتون، ابرو کمون کجای کاری
دارم پیر میشم و از دل من خبر نداری
با من امروز و فردا میکنی مثل همیشه
مگه سنگه دلت که تا ابد میگی نمیشه نمیشه
آهای گلابتون، برم قربونتون چقدر حوصله داری
دل و دل میکنی، آب رو گل میکنی هزار تا گله داری
دل و دل میکنی، آب رو گل میکنی هزار تا گله داری
اگه از من و دل خسته شدی حاشا نداره
با من قهر میکنی طفلی دلم فکر فراره
واسم ناز میکنی مثل قدیم اما نمیشه
نمیشه باورم عشق منی مثل همیشه نمیشه
آهای گلابتون، برم قربونتون چقدر حوصله داری
دل و دل میکنی، آب رو گل میکنی هزار تا گله داری

نمیخوام بهت بگم دوست دارم آخه خیلی واسه عشق تو کمه
به تموم کارای روی زمین زل زدن به چشم تو مقدمه
حتی آوردن اسم تو واسم مثل یک مراسمه مقدسه
واسه مستی یه عمرم یه نفس بودنه کنار تو برام بسه
نمیخوام نگامو از تو بگیرم نکنه که گم بشی تو سایه ها
حتی دردودل برات نمیکنم تا دلت نگیره از گلایه هام
دل ما با هیچکسی راه نمیاد تو حریفه من و تنهایی میشی
وقتی شب تو موج رویا گم میشم تو برام پری دریایی میشی
اسمون با بارونای دیشبش چکیده تو آبی چشمای تو
اگه توزندونم پابزاری دیوارش باز میشه فرش زیر پای تو

زیر آوار نگاهت، لبای من شده ساکت، بند غربت به دل من، زده اون صدای پاکت
بوی شادی نمی آد، از بلندای نگاهت، دیگه غصه ای نداره، برا اون موج صدات
برا اون موج صدات
من و تو زاده ی دردیم، در بی درمون عشق، پر زنیم از قید بودن، تا به آسمون عشق
من و تو زاده ی دردیم، در بی درمون عشق، پر زنیم از قید بودن، تا به آسمون عشق
تا به آسمون عشق
شهر شب بیت دلای بی صداست، غربت شب ناله ی تلخ دلاست
بیا با آوار من، گریه های بی صدا، دستامون پربکشه، تا به خونه ی خدا
بیا با آوار من، گریه های بی صدا، دستامون پربکشه، تا به خونه ی خدا
تا به خونه ی خدا.

وقتی شب به انتها نمی رسه تنها جای پر کشیدن قفسه
حالا که سکوت ما نمی شکنه بین ما فاصله فریاد می زنه
زیر سقف این زمستون کبود تو بگو گناه من یکی چی بود
یه دفعه قلبا همه سنگی شدن پس بده دوباره چشماتو به من
میون این ادمای اهنی نباید تو هم دلمرو بشکنی
ولی افسوس دیگه انگار خوابیدی حتی به گریه من گوش نمی دی
وقتی که پشت سکوت پنجره حتی لبخند تورو باد میبره
وقتی تو غربت خیس کوچه ها ستاره میشکنه اما بی صدا
از کدوم طرف باید به هم رسید به کدوم لهجه باید فریاد کشید

با شکوهی مثل آواز عشایر وقت کوچ مثل رقصیدن مردای سفید پوش بلوچ
مثل تقش کاشی کاری روی طاق اجری مثل ضربای دهل توی ترانه لری
تو قشنگی مثل برق سینه ریز نقره کوب مثل لهجه زلال ماهیگیرای جنوب
قصه دف زن کرد یا سوار ترکمن نمی زاری تن بدم به ننگ آواره شدن
هم خاک من هم خاطره چشمای تو یعنی وطن
از عطر تو شروع شدن مرزای سرزمین من
بی دریغی مثل جنگلهای تن سبز شمال
مثل چشمه ای که جا می شه تو کوزه سفال
رو سر انگشت تو ان هلال ماه دشت لوت
منو بیروون می کشی از توی باتلاق سکوت
ساده ای درست مثل بومیای ساده کیش
مثل کوچه های یزدو خونه های کا گلیش
تو مثل جادوی ساز عاشقای اذری
نمی زاری تن بدم به غربت و دربدری
هم خاک من هم خاطره چشمای تو یعنی وطن
از عطر تو شروع شدن مرزای سرزمین من

آی پسرا آی پسرای مشرقی اسبای نورو توی دره زین کنید
گردونه خورشیدو صیقل بزنید
صبح سحر رو گردونه کمین کنید
گردونه خورشیدو صیقل بزنید
صبح سحر رو گردونه کمین کنید
آی خدا قوت حالا نوبت شماست
آیینه شید دنیا رو رشک چین کنید
شب داره میره داره شب سحر میشه
میگن که شب سیاهه اما سر میشه
رسوا میشه شام سیاه پرده پوش
نوبت به تیغ صبح پرده در میشه
آی پسرا اسبای نورو زین کنید
با تیغ نور مزرعه رو وجین کنید
خونه دوست خونه آشنا کجاست
آی پسرای مشرقی نوبت ماست
شیطون و شب هر دوتاشون غریبه اند
دروغ میگن دنیا همش مال خداست
باغ خدا رو پر یاسمین کنید
دنیاتونو رشک بهار چین کنید

قرار ما به رفتن بود نگو چی شد، نمی دونم
خودم گفتم تمومش کن خودم می گم نمی تونم
نمی دونم کجا رفتم نمی دونم دلم چی شد
درست تو بدترین لحظه ببین کی عاشق کی شد

فقط حرفامو باور کن تقاص عشق تو کم نیست
بمون حوای من با من مگه عشق تو آدم نیست
تو خاکستر شدی با من دارم می میرم از این درد

بیا این خونه این کبریت تلافی کن ولی برگرد

من از آغاز این قصه ازت چیزی نفهمیدم
نمی دونم چرا حالا چرا اینجا تو رو دیدم
چقد دیوونگی دارم تمام قلبم آشوبه
تو آرومی نمی دونی چقد دیوونگی خوبه
تمام قصه بازی بود تموم شد، هیچ رازی نیست
کسی که رو به روشی تو از اینجا مرد بازی نیست

دلم گرفته اسمون نمیتونم گریه کنم شکنجه میشم از خودم
نمیتونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها
رو سینه من اومده
اخ داره باورم میشه
خنده به ما نیومده
دلم گرفته اسمون
از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی
یه عمره که در به درم(2)
حتی صدای نفسم
میگه که توی قفسم
من واسه اتیش زدن
یه کولبار شب بسم
دلم گرفته اسمون
یکم منو حوصله کن
نگوکه از این روزگار
یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی میگیرن
عقربه های ساعتم
برگه تقویم میکنه
لحظه به لحظه لعنتم
اهای زمین
یه لحضه تو نفس نزن
نچرخ تا اروم بگیره
یه آدم شکسته تن